Τη μια στιγμή νιώθω σούπερ μαμά και την άλλη η χειρότερη
Είναι αλήθεια. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες. Εκεί που νιώθεις ότι τα καταφέρνεις τέλεια, έρχεται μια στιγμή να σου αποδείξει ακριβώς το αντίθετο.
Η μητρότητα έχει τα πάνω της και τα κάτω της. Μπορεί τη μια στιγμή να νιώθουμε παραγωγικές και σούπερ μαμάδες και την επόμενη ότι αποτυγχάνουμε σε όλα. Και όντως έτσι είναι…
Αυτή η μαμά έγινε viral γιατί με μια απόλυτα χαρακτηριστική φωτογραφία και ένα απίστευτα ρεαλιστικό κείμενο, παρουσίασε με τον πιο ακριβή τρόπο τα πάνω και τα κάτω της μητρότητας.
Διάβασε την.
Υπάρχουν καλές και κακές μέρες. Μέρες με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που είναι αρκετά σκληρή.
Είμαστε όλοι άνθρωποι και προσπαθούμε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, να επιβιώσουμε κάθε μέρα.
Τη μια στιγμή νιώθω παραγωγική και σούπερ μαμά και την επόμενη αισθάνομαι ότι αποτυγχάνω σε όλα.
Σήμερα για εμένα, ως μητέρα, ήταν μια μέρα με τα κάτω της.
Τα παιδιά μου είναι συνήθως πραγματικά υπέροχα και με καλή συμπεριφορά. Και μιλάω για αυτό που μπορείς να περιμένεις από ένα παιδί 4 και 1 έτους, που η μαμά τους εργάζεται από το σπίτι με πλήρη απασχόληση.
Τη στιγμή που παίρνω κλήση από τη δουλειά μου, είναι η μοναδική στιγμή που πρέπει να αποσυνδεθώ μαζί τους για προφανείς λόγους.
Η προσοχή μου πρέπει να είναι εκεί.
Τότε είναι που είναι λες και κάποιος τους γυρνάει έναν διακόπτη και γίνεται η ανατροπή.
Το καταλαβαίνω απόλυτα ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν όταν τους ζητάω να ησυχάσουν για 30 λεπτά, ώστε να μπορέσει η μαμά να μιλήσει ή να ακούσει.
Ή να μείνουν έξω από τον κάδο απορριμμάτων. Ή να μη μου ζητήσουν να φάνε κάτι για 50η φορά. Ή να καθίσουν σε ένα σημείο ήσυχα. Δεν έχω αυταπάτες.
Σήμερα όμως αφού έκλεισα μια κλήση, έκλεισα και τον υπολογιστή μου δίπλα στον ανέγγιχτο και ελαφρώς κρύο καφέ που χύθηκε σε όλο τον πάγκο, φώναξα.
Φώναξα απογοητευμένη με όλη τη δύναμη που είχαν τα πνευμόνια μου και κάθισα στο πάτωμα της κουζίνας και έκλαιγα.
Και τα παιδιά μου ήταν εκεί και με είδαν. Έβγαλα αυτή τη φωτογραφία, κάνω αυτό το ποστ και τα γράφω όλα αυτά γιατί θέλω να θυμάμαι τα κάτω της μητρότητας όσο θυμάμαι και τα πάνω της. Γιατί και τα δύο είναι αυτά που μας διαμορφώνουν. Και επειδή η ζωή δεν είναι μόνο πολύχρωμοι μονόκεροι και ουράνια τόξα.
Κάποιες μέρες νιώθω αυτοπεποίθηση και ολοκληρωμένη και άλλες μέρες απλώς ελπίζω να έδειξα αρκετή αγάπη.
Το καλό είναι ότι αυτά τα μωρά ξέρουν να συγχωρούν.
Θυμήσου το άρθρο «Τα παιδιά συγχωρούν τους γονείς πιο εύκολα από ότι οι γονείς τα παιδιά». Αξίζει τόσο πολύ να το διαβάσεις!
Και παρά τις στιγμές που μου λείπει η υπομονή, εξακολουθώ να είμαι το αγαπημένο τους πρόσωπο. Κατάλαβαν ότι η απογοήτευσή μου απευθυνόταν σε αυτούς και έκλαψαν και οι δύο και ήρθαν κατευθείαν να με αγκαλιάσουν. Με κράτησαν.
Και η μικρή μου, μου ζητούσε συγγνώμη που με στεναχώρησε. Δεν ήταν η πιο περήφανη στιγμή μου ως μαμά, αλλά ήταν μια ωμή στιγμή.
Και έτσι καθίσαμε στο πάτωμα. Αγκαλιαστήκαμε και ζήτησα συγγνώμη. Και σηκωθήκαμε και ξαναπροσπαθήσαμε και για σήμερα, αυτό είναι αρκετό.
Στέλνω τεράστιες αγκαλιές σε όλες τις μαμάδες ανεξάρτητα αν είσαστε στα πάνω σας ή στα κάτω σας στη μητρότητα αυτή την περίοδο.
Όλες αυτές οι φάσεις έχουν τη σημασία τους. Όλες περνούν και αφήνουν χώρο για την επόμενη φάση. Είμαστε εδώ για να κάνουμε ό, τι καλύτερο μπορούμε.
Ελεύθερη μετάφραση/Επιμέλεια κειμένου: Λίζα
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
