Η ζωή …ανάποδα

Η ζωή …ανάποδα

Η Μαρία γέννησε με καισαρική το πρώτο της παιδάκι με έναν γιατρό… καισαρικάκια όπως είναι το παρατσούκλι του. Πριν λίγο καιρό μας είχε στείλει την ιστορία του τοκετού της, με αισθήματα πόνου, θυμού, πίκρας και κοροϊδίας για την έκβαση που πήρε η γέννα της. (Διαβάστε την ιστορία της εδώ). Όμως μας είχε υποσχεθεί ότι θα μας στείλει την ίδια ιστορία από την άλλη πλευρά. Από την ευχάριστη. Από την πλευρά των καλών της φίλων που την έκαναν να νιώσει όμορφα και να έχει ένα πολύ όμορφο ενθύμιο από εκείνη τη μέρα.

Διαβάστε την ιστορία της Μαρίας από την χαρούμενη πλευρά

Αυτή τη φορά ας μιλήσουμε για όλα τα ευχάριστα που συνέβησαν τη βραδιά του τοκετού.

Όπως είπαμε εκείνο το ξημέρωμα γεννήθηκε ένα υγιέστατο κοριτσάκι που σήμερα είναι 3 ετών και μας έχει αλλάξει τη ζωή…

Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ δεμένη παρέα, που δεν χωρίζεται σχεδόν πουθενά…

Έτυχε να είμαι η πρώτη που περίμενε μωράκι οπότε είπανε να το γιορτάσουνε και να μου συμπαρασταθούνε λίγο παραπάνω.

Εγώ έφτασα στην κλινική γύρω στις 9, μια ώρα μετά αφού είχανε πέσει τηλέφωνα και μαθεύτηκε ότι πρόκειται να γεννήσω τσουπ! Μαζεύτηκαν όλοι.

Με πολύ διάθεση, να με ευχαριστούν που δεν τους χάλασα τη Σαββατιάτικη έξοδο, ήταν Παρασκευή βράδυ, και μάλιστα το είχαμε παράδοση να μαζευόμαστε κάθε Παρασκευή σπίτι μου οπότε δεν άλλαξαν και πολλά, μόνο… ο τόπος συνάντησης.

Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερος κόπος για να ξεσηκώσουν έναν ολόκληρο όροφο και να τους κάνουν συνέχεια παρατηρήσεις οι νοσοκόμες. Εννοείται ότι μπαινοβγαίνανε στην αίθουσα οδυνών οπού ήμουν. Ένας-ένας βέβαια αλλά όταν είναι 5 άτομα συν ο μέλλων πατέρας συν η μέλλουσα γιαγιά, ε… είναι αρκετοί για να επισκέπτονται όλοι μία επίτοκη.

Επίσης δεν έλειπε από τη βραδιά μας ένα μπουκάλι τζιν, αναψυκτικά και πλαστικά ποτήρια.

Τα παιδιά κερνιόντουσαν και κερνούσαν ποτάκια για να περνάει πιο ευχάριστα η ώρα. Ευτυχώς κυκλοφορούσε και μία φωτογραφική μηχανή και υπάρχουν πολλά ντοκουμέντα. Διότι κάποια στιγμή θα έπρεπε και εγώ να δω τι γινόταν έξω από το δωμάτιό μου. 🙂

Η θεότρελη φίλη μου Θάλεια κυκλοφορούσε με το βοηθητικό σταντ της νοσοκόμας, μετά έβγαινε φωτογραφίες παριστάνοντας τη νοσοκόμα στο τηλεφωνικό κέντρο, έπειτα έπαιρνε το πιεσόμετρο και μετρούσε την πίεση του καημένου φίλου της Θανάση! Ο οποίος απ’ ότι έχω δει στις φωτογραφίες ήταν πτώμα, προσπαθούσε να κοιμηθεί και δεν ήταν τόσο εύκολο τελικά να του πάρει σωστά την πίεση, του είχε μελανιάσει το χέρι (το έχω δει σε βιντεάκι.)

Ανεβοκατεβαίνανε με το ασανσέρ και τα ποτά στα χέρια και βγάζανε παντού φωτογραφίες: Χορεύοντας μπροστά στην κλινική, καπνίζοντας όλοι με αγωνία, πατώντας τα κουμπιά του ασανσέρ, τις ταμπέλες του επισκεπτηρίου, τη στάση νοσοκόμας και άλλες πολλές φωτογραφίες.

Το καλό ήταν πως καθώς περνούσε η ώρα όλοι είχαν σχολάσει και ήμασταν μεταξύ μας και δεν γίναμε ρεζίλι σε πολύ κόσμο.

Στην αίθουσα αναμονής ο Αποστόλης, η Κατερίνα , η Αφροδίτη, η Άφρο, η Θάλεια, ο Θανάσης, γιαγιάδες, παππούδες, ο σύζυγος Γιάννης και μια ταλαίπωρη κυρία που περίμενε και αυτή την κόρη της να γεννήσει!

«Μα που πάτε μανδάμ; Εδώ έχουμε πάρτι και εσείς απόψε βρήκατε να γεννήσετε;;;»

Η καημένη προσπαθούσε να κοιμηθεί ξαπλωμένη σε έναν καναπέ και οι φίλοι μου την έβγαζαν φωτογραφίες.

Ε! Νομίζω δεν συμβαίνουν και κάθε μέρα τέτοιου είδους γέννες …ευτυχώς το προσωπικό ήταν ελαστικό και δεν τους πέταξε όλους έξω.

Η νύχτα κυλούσε …όταν τους ανακοίνωσε ο γιατρός πως πάμε για καισαρική εκεί λίγο πάγωσαν όλοι και αναρωτιόντουσαν τι πήγε στραβά …μέχρι όμως να σχολιάσουν και να το συζητήσουν εμφανίστηκε και η μαία με το νεογέννητο. Αυτό ήταν, η διάθεση επανήλθε η κάμερα ξανάπιασε δουλειά και έτσι έχουμε το βιντεάκι από τα πρώτα λεπτά της κούκλας μας… μα ήταν τόσο μικρή!!!

Δεύτερο βίντεο εγώ στο φορείο αλλά κυρία να τους χαιρετάω από μακριά και να δέχομαι το πρώτο τρυφερό φιλί από τον σύζυγο ως μητέρα πια και να με συνοδεύει στο δωμάτιο!

Τρίτο βίντεο το πρώτο μπάνιο του μωρού και η πρώτη φορά που την κράτησε ο μπαμπάς της και από πίσω να ακούγονται όλοι να λένε τα πρώτα «μα σε ποιον μοιάζει …» και οι συμπέθεροι να συμπληρώνουν «καλέ από εσάς πήρε… όχι μην επιμένετε από το δικό σας σόι πήρε» και όλα αυτά να τα λένε σε ένα μωρό μόλις δέκα λεπτών ε! μετά πώς να μην κλαίνε τα καημένα έχουνε τον πόνο τους έχουν και τους ειδήμονες να ψάχνουν σε ποιον μοιάζει και από ποιον πήρε τι…

Κάπου εδώ όμως τελειώνει η βραδιά…

Λίγες μέρες αργότερα στην πρώτη τους επίσκεψη στο σπίτι μας με περίμενε μία έκπληξη, ένα 8λεπτο βιντεάκι είχε χωρέσει τόσες ώρες αγωνίας, πόνου, χαράς, ανάμεικτων συναισθημάτων… όλες εκείνες τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια εκείνης της βραδιάς στημένα σαν ταινία συνδεδεμένα με όμορφα λόγια ενδιάμεσα με έκαναν να ξαναζήσω εκείνη τη βραδιά και να δακρύσω για 3 λόγους.

Πρώτον γιατί ήταν απλά πολύ συγκινητικό.

Δεύτερον γιατί δεν θα χανόταν ποτέ εκείνη η βραδιά, θα μπορούσα όποτε θέλω να δω όλα αυτά τα υπέροχα ντοκουμέντα ξανά και ξανά…

Και τρίτον διότι οι φίλοι μου είναι απλά μοναδικοί, μ’ αγαπάνε και τους αγαπάω σαν να είμαστε οικογένεια!!!

Έχεις μια ιστορία ή κάτι να μας πεις; Εμείς θέλουμε να το διαβάσουμε!

Στείλε μας e-mail στο [email protected]