Γιατί μας ενοχλεί τόσο πολύ η γκρίνια των παιδιών μας;
Ας σκεφτούμε λίγο. Ως παιδιά, όταν γκρινιάζαμε, μας ντρόπιασαν.
Μας είπαν να σιωπήσουμε ή μας αγνόησαν.
Οπότε ο εγκέφαλος μας έχει συνδέσει το κλαψούρισμα με παραμέληση-απόρριψη -συναισθηματική βία.
Θεωρούμε την γκρίνια και το κλαψούρισμα ένα ελάττωμα του χαρακτήρα. Μια προσπάθεια να λάβει προσοχή ή κακή συμπεριφορά, αντί για αναπτυξιακή φυσιολογική επικοινωνία που είναι.
Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι χαρούμενα, οπότε όταν γκρινιάζουν νιώθουμε να έχουμε αποτύχει σαν γονείς. Επειδή ξεκάθαρα δεν είναι χαρούμενα.
Νιώθουμε να μην έχουμε τον έλεγχο όταν κλαψουρίζουν και μας προκαλεί άγχος και στρες.
Πώς το διαχειριζόμαστε;
1. Κατανόηση ότι είναι αναπτυξιακά κατάλληλο
Έρευνες υποδεικνύουν ότι η γκρίνια και το κλαψούρισμα είναι ακριβώς όπως και το κλάμα. Είναι ο τρόπος που έχουν τα παιδιά να επικοινωνήσουν την απογοήτευση, την στεναχώρια, την πικρία τους. Συμβαίνει κυρίως ανάμεσα στην ηλικία 2-4 ετών ,όταν τα παιδιά αρχίζουν να επικοινωνούν λεκτικά, αλλά δεν έχουν πλήρες λεξιλόγιο να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.
Άνω των 4 ετών και πάλι είναι μια φυσιολογική απόκριση στα έντονα συναισθήματα. Και μπορεί να καταφεύγουν σε αυτό όταν είναι κουρασμένα. Ή πεινασμένα. Η βιώνουν απορρύθμιση. Ή είναι σε υπερδιέγερση.
2. Αναγνωρίζουμε ότι τα συναισθήματά μας συνδέονται με το παρελθόν και όχι με το παρόν
Ή Dr .Laura Markham περιγράφει τα triggers ως «οτιδήποτε βιώσαμε στο παρελθόν που ενεργοποιεί συναισθήματα στο παρόν».
Όταν νιώθουμε να μας πυροδοτούνται συναισθήματα από την γκρίνια, υπάρχει κάποιο τραύμα. Ή κάποια εσωτερικευμένη πεποίθηση από την παιδική ηλικία.
Μπορούμε να ανακαλέσουμε τη συγκεκριμένη την αίσθηση. Με πιο συνηθισμένες να είναι αυτές όπου νιώθαμε να μην μας σέβονται, δεν μας κατανόησαν, υπήρξαμε ανάξιοι αγάπης και προσοχής κ.α.
Τι συμβαίνει σε ένα παιδί όταν νιώθει ότι είναι ασήμαντο/ανάξιο και ότι δεν το σέβονται; Νιώθει θυμό και μπαίνει σε άμυνα. Οι πιθανότητες είναι να νιώθουμε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα όταν το παιδί μας κλαψουρίζει.
3. Εξασκούμαστε στο τρόπο που ανταποκρινόμαστε στο κλαψούρισμα
Όποια και αν είναι η έως τώρα απάντησή μας στο κλαψούρισμα, είναι σίγουρο ότι είναι ένας προγραμματισμός του εγκεφάλου στο οποίο φτάνουμε αυτόματα. Μπορούμε όμως να επαναπρογραμματίσουμε τον εγκέφαλό μας και με σύμμαχο τον χρόνο και εξάσκηση, θα γίνει ο κύριος τρόπος ανταπόκρισης.
Όσο περισσότερο εξασκούμαστε στην νέα μας απάντηση, τόσο πιο αυτόματα ο εγκέφαλος μας θα καταφεύγει σε αυτόν τον τρόπο όταν ακούμε το παιδί μας να κλαψουρίζει. Θα έχουμε, σίγουρα, αρκετές ευκαιρίες για εξάσκηση!
Πηγή: Flourishing Homes & Families – Μετάφραση :Διαπροσωπικές Σχέσεις – Επιμέλεια κειμένου για το e-mama.gr: Λίζα
(Κοινοποίησε αυτό το άρθρο λοιπόν για να το δουν και άλλοι γονείς)
Ακολουθήστε μας αν θέλετε στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
