Μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς μάνες και μάνες χωρίς παιδιά

Μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς μάνες και μάνες χωρίς παιδιά

Να γιατί δε θέλω δεύτερο παιδί… Να γιατί γερνά ο πληθυσμός

Με αυτόν τον τίτλο ξεκίνησε το κείμενο της η φίλη που μας έστειλε τις σκέψεις της. Μα μια από τις φράσεις μέσα στο κείμενο της, έκανε μια έκρηξη μέσα μου, γιατί είναι τόσο αληθινή.

Γιατί μάλλον είναι όσα νιώθω και εγώ και πολλές από εμάς γι’ αυτό το θέμα. Ίσως δε θα μπορούσε να το περιγράψει κανείς καλύτερα.

Μεγαλώνουμε παιδιά χωρίς μάνες και μάνες χωρίς παιδιά λοιπόν

Διάβασε το κείμενο της φίλης

Έφτασα 30. Παντρεμένη, με μια καλή δουλειά που μου εξασφαλίζει όλα όσα χρειάζομαι και με το παραπάνω.

Ο σύζυγος ένας πολύ καλός άνθρωπος, δοτικός και καλόψυχος.

Κάναμε ένα παιδάκι τέλειο, αξιολάτρευτο και ήσυχο. Και τώρα είμαι 35 και αρχίζουν οι γύρω: “Μα γιατί δεν κάνεις δεύτερο παιδί; Αν δεν κάνεις εσύ ποιος θα κάνει;”.

Ένας χείμαρρος απαντήσεων γεμάτες αγανάκτηση ξεπηδά από μέσα μου και μπορώ να τα αιτιολογήσω όλα ένα προς ένα.

“56 μέρες πριν και 63 ημέρες μετά” ήταν η απάντηση.

Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτούς τους αριθμούς. Μένεις έγκυος και ρωτάς τι άδεια δικαιούμαι; Και σου λένε αυτό και μένεις κόκαλο. “Μα το 6μηνο ΟΑΕΔ;” … “Καλύτερα να μην το ζητήσεις” μου λένε…

Το αποτέλεσμα;

Για να μη χάσεις τη δουλειά σου κάθεσαι και δουλεύεις 9 ώρες τη μέρα (βάσει σύμβασης) μέχρι να σπάσουν τα νερά για να πάρεις όλες τις μέρες μετά τη γέννα.

Βαριά και αγχωμένη πώς θα βγάλεις τη μέρα. Με τα πόδια πρησμένα που κάθεσαι 9 ώρες και τη μέση να σε πονάει. Και αυτό μόνο για να αφήσεις 119 ημερών το μωρό σου σε κάποια νταντά. Γιατί ο παιδίατρος σου λέει είναι πολύ νωρίς για σταθμό.

Και γεννάς και αφού δεν έχεις άδεια πρέπει να βρεις νταντά. Να μάθει το παιδί έγκαιρα για να μπορέσεις να το αφήσεις. Πόσο αγχωτικό και αυτό.

Α, και πρέπει και να θηλάσεις ε; Μην το ξεχνάμε αυτό. Ωστόσο οι εργοδότες δε δίνουν αρκετή άδεια ενώ οι παιδίατροι λένε οπωσδήποτε 6 μήνες θηλασμός… Οπότε μόλις ο θηλασμός στις 40 μέρες εδραιωθεί πρέπει να ξεκινήσετε τη διαδικασία απογαλακτισμού για να προλάβεις τις 119 ημέρες.

(Μάθε περισσότερα για το θηλασμό και την επιστροφή στη δουλειά. Διάβασε το άρθρο “Αποθήκευση μητρικού γάλακτος – Πώς πρέπει να γίνεται”)

Πατέρας φίλος μου απολύθηκε γιατί ζήτησε την άδεια ανατροφής που δικαιούται από το νόμο.

Σε όλα αυτά βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος: Μη θηλάσεις κυρία μου…ή άλλαξε δουλειά άμα έχεις θέμα…ή πώς ορίζεται τελικά η “καλή δουλειά”;

Έξω από το χορό ξέρω και εγώ να λέω. Μια δουλειά που σου προσφέρει τόσα δεν την αφήνεις εύκολα. Καμία δουλειά δεν πρέπει να αφήνεις εύκολα. Εξαρτάται όμως τι θέλουμε να πετύχουμε σαν κοινωνία.

Να φτιάξουμε παιδιά ήρεμα και γεμάτα ασφάλεια στην αγκαλιά της μάνας, ή ψυχρές και νευρικές υπάρξεις;

“Ελάτε να τον πάρετε έχει πυρετό”

Και ξεκινά 3 ετών το σταθμό. Και τον πας αναγκαστικά ιδιωτικό γιατί πρέπει να τον αφήσεις  8 το πρωί με 6 το απόγευμα για να προλάβεις.

Τον πας πρώτη μέρα και μετράς αντίστροφα πότε θα σε πάρουν ότι αρρώστησε. Και δύο μέρες μετά νάτα…

Ιώσεις απανωτές που κρατούν 1 βδομάδα η κάθε μία και πρέπει κάποιος να φροντίσει αυτό το έρμο παιδί. Και φυσικά όχι η μάνα αφού έχει 22 μέρες το χρόνο που δε φτάνουν ούτε για ζήτω με 10 ιώσεις τη σεζόν.

Άρα πρέπει να έχεις standby κάποια νταντά (αν δεν έχεις κάποια γιαγιά να ξεζουμίσεις) την οποία θα πληρώνεις βρέξει χιονίσει για τις ιώσεις με ότι συναισθηματικό αντίκτυπο έχει αυτό στη μάνα που ανησυχεί και στο παιδί που δεν το φροντίζει η μάνα του αλλά μια άλλη γυναίκα.

“Και ‘μεις παιδιά μεγαλώσαμε δεν ήμασταν στην πρίζα”

Άλλες εποχές… Όλες οι μάνες το ίδιο στόρυ. Δεν αναλογίζονται όμως τις συνθήκες που μας μεγάλωσαν.

Οι μάνες μας, μας άφηναν στη γιαγιά 2 μήνες το καλοκαίρι. Και όταν λέμε γιαγιά, εννοούμε 50 χρονών γυναίκα ακμαιότατη και με δυνάμεις. Οι περισσότερες από τις μάνες μας δε χρειαζόταν να δουλέψουν. Οι τότε εποχές συντηρούσαν σπίτι και οικογένεια με ένα μόνο μισθό.

Και να ήταν μόνο αυτά;

Που τώρα για να βάλεις παιδί στο αμάξι πρέπει να έχεις isofix ενώ τότε μας έβαζαν να ξαπλώσουμε πάνω στην εταζέρα για να χαζεύουμε και απέξω. Που το καρότσι πρέπει να έχει τουλάχιστον 400 ευρώ για να βάλεις πάνω το παιδί και να είναι ασφαλές.

Χώρια τον εξοπλισμό που θέλεις πια και το άγχος που εισάγουν οι παιδίατροι και οι παιδοψυχολόγοι. Χώρια τα στατιστικά των παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες και ΔΕΠΥ. Που πας στο σχολείο (παιδικό σταθμό) και σου βγάζουν χίλια δυο προβλήματα επειδή “το μωρό 2 ετών έχει την τάση να θέλει να παίξει και ότι να κάνει προγραφή”.

Να προσθέσω και τις δραστηριότητες που πρέπει να κάνει από 6 μηνών μουσικοκινητική για να μάθει να συγχρονίζει τα χέρια του λες και δε θα μάθει.

Τελικά… Οι πιο ευτυχισμένες ήταν οι δικές μας μάνες που τίποτα από αυτά δεν τις απασχολούσε και απλά μας άφηναν στην αυλή και παίζαμε.

Ας προβληματιστούν λοιπόν οι κυβερνήσεις γιατί γερνάει ο πληθυσμός της Ελλάδας. Γιατί όλα τα παραπάνω γεγονότα και σκέψεις είναι δυσβάσταχτα ακόμη και για ένα παιδί, πόσο μάλλον για περισσότερα.

Πάρα πολλά ζευγάρια δεν μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν ούτε ένα παιδί γιατί η διαχείριση δε βγαίνει. Και όλα αυτά που περιέγραψα είναι για ένα ζευγάρι που δεν έχει οικονομικά θέματα και δε χρωστά. Σκεφτείτε τα υπόλοιπα.

Καλομαθημένη γενιά; Ναι μπορεί, το έχω σκεφτεί.

Μεγαλώνουμε παιδιά που δεν έχουν μάνες και μάνες που κλείνουν την πόρτα του σπιτιού και ξεσπούν σε κλάματα γιατί αφήνουν το παιδί με πυρετό.

Το κείμενο της ανώνυμης φίλης με έβαλε σε σκέψεις. Όπως και εσένα φαντάζομαι.

Η αλήθεια είναι ότι η γονεικότητα έχει γίνει μια δύσκολη “πίστα” στις μέρες μας. Οι γονείς είναι εξουθενωμένοι και διαλυμένοι, γεμάτοι τύψεις για όσους ρόλους τους ανατέθηκαν αλλά δεν μπορούν να τους καταφέρουν.

Σε μια εποχή που οι γονείς πρέπει να δουλεύουν όλο και περισσότερο για να βγάζουν όλο λιγότερα, η πάλη για να στηριχθεί η οικογένεια είναι μεγάλη.

Σε μια κοινωνία που μας ζητάει όλο και περισσότερα για να μας επιστρέψει όλο και λιγότερα.

Σε μια κοινωνία που δεν φροντίζει τους γονείς, πρέπει να έχουμε ο ένας τον άλλο.

Το άρθρο “Χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένας γονιός” εξηγεί γιατί αν οι γονείς και τα παιδιά είναι υγιείς, τότε και το «χωριό» θα είναι υγιές επίσης. Και αυτό είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Αξίζει τόσο πολύ να το διαβάσεις.

Επιμέλεια κειμένου: Λίζα

Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©

Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!