Μη διώχνετε τα παιδιά που έρχονται για τα κάλαντα
Αφήστε τα παιδιά να πουν τα κάλαντα
Θυμάμαι 7 το πρωί χτυπούσε πάντα η πόρτα μας. Ήταν η Μαρία, που ξυπνούσε πιο νωρίς από όλους και μας έλεγε τα κάλαντα. Τα έλεγε όλα.
Ήμουν πολύ μικρότερη της αλλά την περίμενα τη Μαρία. Λες και αν δεν ερχόταν δεν άνοιγε η αυλαία των καλάντων.
Μετά ετοιμαζόμασταν και εμείς και ξεχυνόμασταν στους δρόμους. Και τη συναντούσαμε αργότερα τη Μαρία να έχει την ίδια σπίθα στα μάτια της όπως στις 7 τα ξημερώματα (για εμάς).
Αν κάποιος λάτρευε τα κάλαντα περισσότερο από όλους σε αυτή τη γειτονιά, χώρα, γη ήταν εκείνη.
Τη Μαρία την έδιωχναν πολλοί. Γιατί ήταν πολύ νωρίς, πολύ αργά, πολύ κουραστική. Δεν την άφηναν να τα πει. Μα εκείνη είχε πείσμα Τουμπιώτικο και Θεσσαλονικιώτικο.
Εκείνη θυμόμουν κάθε φορά που ακούγαμε από μέσα «Μας τα πανεεε!», «Πάτε αλλού, μεσημέριασε», «Όχι να μην τα πείτε, σας βαρεθήκαμε!».
Και μια χρονιά η πόρτα δε χτύπησε στις 7. Ούτε στις 8. Ούτε ποτέ. Η Μαρία σταμάτησε να λέει τα κάλαντα. Μεγάλωσε μετά και ντρεπόταν.
Μου έλειψε. Δεν ήταν ποτέ ξανά το ίδιο. Χωρίς τη Μαρία ήταν λες και ακυρώθηκαν τα κάλαντα. Όντως τα λέμε σήμερα; Αναρωτιόμουν. Έχανα τις μέρες. Αφού δεν ήρθε εκείνη να τα πει.
Και τα χρόνια πέρασαν και δεν ξαναβγήκα ούτε εγώ για κάλαντα. Σβήστηκαν από το μυαλό μου σιγά σιγά. Και ξανάναψαν όταν κρατούσα το μωρό μου στην αγκαλιά μου και ήρθαν εκείνα τα παιδάκια που τα είχε χτενίσει η μαμά τους περίτεχνα για να μας τα πουν.
Νόμιζα ότι θα περάσει ένας αιώνας μέχρι και τα δικά μου μικρά να μεγαλώσουν και να πουν τα κάλαντα. Αλλά όχι. Μερικά χρόνια μετά, να, τα παιδιά μου λένε κάλαντα. Εγώ είμαι λίγο πιο εκεί και τους παρακολουθώ.
Και πάντα όταν τους διώχνουν με έντονο τρόπο και βλέπω την απογοήτευση στα μάτια τους, θυμάμαι τη Μαρία. Εκείνη βγαίνει από μέσα μου όταν τους λέω, «Δεν πειράζει, είναι εντάξει, εσείς συνεχίζετε κανονικά».
Μα πόσο θα ήθελα να πω σε εκείνους που βλέπουν τα παιδιά που ήρθαν για τα κάλαντα ως μια ενόχληση
Μη διώχνετε βρε άνθρωποι τα παιδιά που ήρθαν για τα κάλαντα. Αφήστε τα παιδιά να σας τα πουν.
Και ας μη δώσετε ούτε cent, δώστε μόνο λίγα λεπτά από το χρόνο σας. Είναι εντάξει και αυτό. Θα δώσετε χαρά, πολλή μεγάλη χαρά στα μικρά.
Και αν πέσετε σε εμάς, πάντα έχουμε ένα γλυκάκι για να σας κεράσουμε που μας αφήσατε να τα πούμε. Έτσι για το καλό.
Για να μείνει η παράδοση, να είναι γλυκιά σαν τα παιδιά. Να μείνει αυτή η παιδική ανάμνηση και στα δικά μας παιδιά. Και ας είναι διαφορετική από τη δική μας.
Πριν λίγα χρόνια είχε γράψει η Gianna Kouka και το βάζω εδώ για να το διαβάζουμε όταν το έχουμε ανάγκη:
«Ποτέ δεν τα άφηνα να μου τα πουν όλα. Δεν ήθελα να τα ταλαιπωρώ. Καταλάβαινα πως είχαν ακόμη πολλά σπίτια να πάνε να τραγουδήσουν. Τα κάλαντα.
Τα άφηνα πάντα να πουν ίσα-ίσα μια στροφή, να τα χορτάσω μονάχα λίγο, να κοιτάξω τα φωτισμένα πρόσωπά τους κι ύστερα τα χαρτζιλίκωνα και τους ευχόμουν “Και του χρόνου”.
Και εκείνα, πιο ψηλά, ξαναρχόντουσαν. Πάντα. Αυτό που μου λείπει πιο πολύ είναι οι ψιθυριστές φωνούλες τους μόλις έκλεινε η πόρτα, τα χριτς χριτς των κερμάτων όπως έμπαιναν στην τσέπη του ταμία, το μέτρημα κι ο ενθουσιασμός τους αν ήταν “καλά” τα λεφτά. Κρυφάκουγα πίσω από την πόρτα.
Να μετρηθούμε του χρόνου. Να είμαστε όλοι εδώ. Μη λείψει άλλος κανείς. Να ανοίξουμε πάλι τις πόρτες μας. Να έρθουν τα πιτσιρίκια. Να πουν τα κάλαντα. Να έρθουν τα παιδιά να μας τα πουν.»
Να τα αφήνετε να σας τα πουν. Να μην τα διώχνετε. Βοηθήστε να φτιάξουν όμορφες παιδικές χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις όπως είχαμε φτιάξει και εμείς κάποτε.
Είναι τα παιδιά μας. Το αξίζουν!
Παρεμπιπτόντως, έχεις προσέξει ποτέ πως τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς έχουν περίεργους στίχους; Αν τους διαβάσεις προσεκτικά θα παρατηρήσεις πως το νόημα τους είναι λίγο…συγκεχυμένο.
Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός πως δεν ξέρεις εσύ καλά τους στίχους (όπως σκέφτηκα πολλές φορές εγώ στην παιδική μου και όχι μόνο ηλικία). Αλλά στην ιστορία που κρύβουν και η οποία χάνεται στο βάθος των αιώνων.
Αν διαβάσεις το άρθρο “Γιατί τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς είναι ακαταλαβίστικα;” θα βρεις μια υπέροχη μοναδική εξήγηση που θα λύσει τις απορίες από την παιδική σου ηλικία!
Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι. Όμως ΔΕΝ επιτρέπεται η αντιγραφή του χωρίς άδεια ©
Ακολούθησε μας αν θέλεις επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!
