Οι πιο υγιείς σχέσεις είναι οι ειλικρινείς
Διαβάζω τις πρώτες αράδες σε μια ανάρτηση του Jeff Foster και μου τραβάνε το ενδιαφέρον. Συνεχίζω να διαβάζω και μέχρι να φτάσω στο τέλος νιώθω ότι έχω κάνει ψυχοθεραπεία. Ότι ένα βάρος έχει φύγει από πάνω μου. Και φυσικά αποφασίζω να μοιραστώ αυτές τις λέξεις μαζί σου. Κι ας είναι βράδυ Αυγούστου.
Καλό διάβασμα!
Οι πιο υγιείς σχέσεις είναι οι ειλικρινείς. Αυτές που βασίζονται στην παρουσία, όχι στη φαντασία ή την ψεύτικη ελπίδα και σε μια βαθιά δέσμευση στην αλήθεια που ζεις. Εκεί που δύο ψυχές μπορούν να μοιράζονται τους αυθεντικούς, πραγματικούς, κατασταλαγμένους εαυτούς τους ο ένας με τον άλλο. Να αποκαλύπτουν τις πιο βαθιές αλήθειες τους – ωμές, ακατάστατες, άλυτες, ημιτελείς και σκληρές – και να εγκαταλείπουν τις προκαταλήψεις τους για το ποιοι “θα έπρεπε” να είναι.
Η σχέση ανανεώνεται συνεχώς καθώς νιώθουμε τον άλλο πιο οικείο. Μπορεί να υπάρχουν ρωγμές ή παρεξηγήσεις, έντονα συναισθήματα αμφιβολίας, θυμού, φόβου, άγχους και αδικίας στην πορεία. Ναι, φυσικά! Αλλά υπάρχει μια αμοιβαία επιθυμία από τους συντρόφους να αντιμετωπίζουν αυτό το χάος που προκύπτει.
Να είναι ευάλωτοι.
Να λένε “πονάω, νιώθω θλίψη” και να μην κατηγορούν τον άλλο για τη θλίψη.
Να λένε “χρειάζομαι στήριξη” αλλά να μην την απαιτούν.
Να μοιράζονται επιθυμίες και ελπίδες και προσμονές και όνειρα και να μη διατάζουν τον άλλο να δει τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο ή να ανταποκρίνονται σε όλες τις ανάγκες τους.
Να δέχονται το “όχι” και το “ναι” ακόμα κι αν πονάει.
Να αλλάζουν.
Να έχουν τα μάτια ανοιχτά για να βλέπουν τις ρωγμές του παρόντος.
Να μη στρέφονται στο “πως ήταν τα πράγματα”, ούτε να ακολουθούν τις αντιλήψεις των άλλων για το “πώς θα έπρεπε να είναι”.
Να απορρίπτουν τις ιδέες που έχουν οι άλλοι για το τι είναι ευτυχία.
Να στέκονται μερικές φορές πάνω από τα ερείπια κατεστραμμένων ονείρων και προσδοκιών, σχεδίων και ελπίδων και να προσπαθούν μαζί να βρουν την επανασύνδεση, την αποκατάσταση και το χτίσιμο από την αρχή. Αυτή είναι η θαρραλέα και δύσκολη δουλειά σε μια σχέση.
Ακόμα και αν χρειαστεί να παραδεχτούμε ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ από τον άλλον. Αυτή είναι μια σχέση που είναι ζωντανή. Μια σχέση που αφήνει χώρο για τις πιο βαθιές μας προσμονές, φόβους, πόνους, αλλά δεν απαιτεί από τον άλλον να τις λύσει ή να πάρει τον πόνο. Που ζητάει από τον άλλον να γίνει μάρτυρας και βοηθός στην επούλωση των δικών μας τραυμάτων. Και προσφέρει το ίδιο στον άλλον.
Να εμπνέει ο ένας τον άλλο να βρει τη δική του ευτυχία. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουμε ή να αφήσουμε τη σχέση με τη μορφή που έχει τώρα. Η αγάπη αγγίζει τον άλλο ελαφρά, δεν επιδιώκει να ελέγχει. Θέλει μόνο το καλύτερο για τον άλλο, θέλει ο άλλος να βρίσκει τη δική του δύναμη, να ακολουθεί το δικό του μονοπάτι, να βρίσκει την πιο μεγάλη του χαρά, να ζει τη ζωή με πληρότητα, να αγαπά το σώμα του και να βρίσκει καινούριους τρόπους να φροντίσει τον εαυτό του.
“Σε αγαπώ και θέλω να λάμπεις”
Η σχέση μπορεί να είναι ένας διαρκής διαλογισμός, μια διαρκής περιπέτεια και ανακάλυψη από την αρχή του εαυτού μας και του άλλου. Να ξαναανακαλύπτουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη του άλλου. Μια διαρκής απομάκρυνση και συντροφικότητα, χωρίς να χάνουμε τον εαυτό μας μέσα στο άλλο, αλλά να παίζουμε κάπου στη μέση.
Κάποιες φορές μαζί, κάποιες φορές χώρια. Εγγύτητα και ελεύθερος χώρος. Οικειότητα με τον άλλον. Οικειότητα με τον εαυτό μας.
Εισπνοή, εκπνοή.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Christina Kavakopoulou (@emamachristina) στις
Η σχέση δεν είναι ένα μέρος που φτάνουμε, ένας προορισμός, ένα “πράγμα”, μια νεκρή ιστορία. Είναι ζωντανή και για πάντα σημείο εκκίνησης, μια αρχή κάθε μέρα. Μπορούμε να ξεκινάμε μαζί και να υπάρχει χαρά σε αυτό το ξεκίνημα. Υπάρχει ενθουσιασμός όταν δεν ξέρουμε. Υπάρχει ζωή στον διαρκή θάνατο των προσδοκιών.
Να φοβάσαι με υγιή τρόπο ότι θα χάσεις τον άλλο.
Να μένεις στην αδικία χωρίς να χάνεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν την αδικία.
Να βρίσκεις ασφάλεια μέσα στην αβεβαιότητα.
Να μπορείς να χαρίζεσαι στην αγάπη.
Να μένεις εκεί που βρίσκεσαι.
Να εισπνέεις και να εκπνέεις.
Όπως λέει ο Έκχαρτ Τόλε, οι σχέσεις υπάρχουν για να μας κάνουν χαρούμενους – αλλά η αλήθεια και η ευτυχία βρίσκονται μέσα μας. Είναι αυτή η μόνιμη παρουσία που δεν μπορεί κανείς να μας δώσει ή να μας πάρει. Είμαστε ασφαλείς ούτως ή άλλως.
Οι άλλοι δε θα μας συμπληρώσουν. Δε θα μας σώσουν ούτε και θα λύσουν τα πιο βαθιά μας εσωτερικά θέματα. Θα μας χαρίσουν παρ’ όλα αυτά, το δώρο του να εκθέσουμε τις πληγές του εσωτερικού μας παιδιού, αυτά τα χαμένα θραύσματα, να τα φέρουμε στην επιφάνεια. Αυτά τα κομμάτια του εαυτού μας που κλαίνε για συμπόνια, αυτά τα όμορφα ορφανά να βγούνε στο φως.
Και τότε ένα ρίσκο!
Να αποκαλύψουμε τις γυμνές καρδιές μας, τη μοναξιά μας, την ευθραυστότητα μας, την ευαισθησία μας, την άγνοια μας, τη χαρά μας, τα πιο κρυφά μυστικά μας σε έναν άλλον άνθρωπο. Να ρίξουμε τις μάσκες και να εκθέσουμε την απροστάτευτη, αφύλακτη καρδιά μας.
Να ρισκάρουμε να μας απορρίψουν, να μας αφήσουν μόνους, ντροπιασμένους, εξευτελισμένους.
Να ρισκάρουμε να ξαναζήσουμε το παρελθόν, πιθανόν.
Αλλά και ένα ίσως μεγαλύτερο ρίσκο… να μας αγαπήσουν γι’ αυτό που είμαστε! Να μας κρατήσει κάποιος μέσα αγκαλιά του, σαν μωρό που το κρατάει με τρυφερότητα μια αξιολάτρευτη, τρυφερή μητέρα.
Να συναντηθούμε στο παρόν, χωρίς να έχουμε να κρυφτούμε, χωρίς να έχουμε να τρέξουμε.
Να αφεθούμε στο καινούριο.
Να ρισκάρουμε να χάσουμε την εικόνα, τον ψεύτικο εαυτό μας, τον προστατευτικά κατασκευασμένο χαρακτήρα μας και να επιτρέψουμε σε κάποιον άλλον να αγκαλιάσει ότι πιο τρυφερό έχουμε.
Τότε υπάρχει η μεγαλύτερη πιθανότητα να χτιστεί μια σχέση. Όταν μπορέσεις να δεις την εξαιρετικά εύθραυστη καρδιά του άλλου και να επιτρέψεις στον άλλον να δει τη δική σου τρυφερή καρδιά. Σε αυτή τη συνάντηση μπορεί να υπάρξει θεραπεία, μεταμόρφωση, απίστευτη ομορφιά.
Μπορούμε να λειτουργήσουμε ως θεραπευτές ο ένας για τον άλλον.
Και ίσως να μας πάρει μια ζωή για να το ανακαλύψουμε…
Αυτός που πάντα περίμενες βρίσκεται στην πραγματικότητα μέσα σου. Αυτό που βλέπεις στους άλλους – στον σύντροφο, στον φίλο, στον εραστή, στον θεραπευτή, σε ένα ζώο, σε ένα δέντρο, σε ένα βουνό, στο φεγγάρι ή στο σύμπαν – ακόμα και για μια στιγμή, είναι απλά η αντανάκλαση του εαυτού σου.
Τότε βρίσκεις τον παράδεισο επί γης.
Jeff Foster
Οι πιο υγιείς σχέσεις είναι οι ειλικρινείς. Ακόμη και αυτή που έχουμε με τον εαυτό μας…
Αυτά! Και καλό βράδυ Αυγούστου
#ΝαΣεΑγαπάς
Χριστίνα
Διάβασε ακόμα: Η αρνητικότητα μέσα στη σχέση και πώς να την αντιμετωπίσεις