Πως δεν εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας…

Πως δεν εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας…

Διαβάζω αυτό το κείμενο του Νότη Παπαδόπουλου στο Βήμα.

Το οποίο μιλάει για το πώς έχουμε απορροφηθεί στο να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας για τα πολύπλοκα και τα ψηφιακά και ξεχάσαμε να τα εκπαιδεύσουμε για τα απλά και τα σημαντικά. Αυτό σημαίνει ότι αυτά σταδιακά θα χαθούν από την κοινωνία μας, από τις γνώσεις μας, από την εμπειρία μας, από τη ζωή μας.

Αποτέλεσμα αυτού θα είναι τα παιδιά να σκέπτονται λιγότερο πρακτικά και να βρίσκουν πολύ δύσκολα λύσεις ακόμη και στα πιο απλά προβλήματα. Και αυτό είναι πραγματικά μεγάλο πρόβλημα για την επιβίωσή τους. 

Διαβάστε το κείμενο και θα σας πω την άποψή μου παρακάτω:

Πως δεν εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας λοιπόν;

«Περπατώντας στο βουνό στις διακοπές μου βρέθηκα μπροστά σε έναν άνθρωπο που παραλίγο να αφήσει την τελευταία του πνοή στο μονοπάτι του Βίκου. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία -καμιά 70αριά- αλλά ζεστάθηκε υπερβολικά από την απότομη ανάβαση καλοκαιριάτικα, σταμάτησε ξέπνοος και έχασε τις αισθήσεις του. Κανείς από τους συνοδοιπόρους του δεν ήξερε πώς να αντιδράσει – ευτυχώς από το σημείο πέρναγε ένας αθλητής που ήξερε από πρώτες βοήθειες και τον συνέφερε…   

Το περιστατικό είναι ενδεικτικό της άγνοιας μας για βασικά θέματα.

Για σκεφτείτε, κάθε Έλληνας περνάει 12 χρόνια στα θρανία ενώ υπάρχουν και κάποιοι που φτάνουν τα 20 χρόνια. Κι όμως ύστερα από μια τόσο μακρά και σκληρή εκπαίδευση, ύστερα από χιλιάδες σελίδες ανάγνωσης, εργασίες ή πειράματα σε εργαστήρια, είναι ζήτημα αν ο μέσος πολίτης μπορεί να σώσει τον συνάνθρωπό του ή τον εαυτό του από πνιγμό- 62 πνιγμούς θρηνούμε στην Ελλάδα από την 1η Ιουλίου!

Και βέβαια ο μέσος πολίτης αγνοεί πώς να αντιμετωπίσει βασικά ζητήματα που μπορεί να του στοιχίσουν ακόμη και τη ζωή του. Και δεν μιλάμε για την προφύλαξη από διαρροή… ραδιενέργειας.

Μιλάμε για απλά πράγματα, πρώτες βοήθειες για τον εαυτό του ή έναν συνάνθρωπό του, για το πώς να σβήσει μια φωτιά στο σπίτι του ή στην ύπαιθρο, πως να φροντίσει ένα έγκαυμα. Πώς να αντιδράσει εάν τον τσιμπήσει μία σφήκα ή ένα φίδι, πώς να προφυλαχτεί από έναν σεισμό ή μια έντονη καταιγίδα, αλλά ακόμη και το πιο συνηθισμένο – πως να αλλάξει το λάστιχο του αυτοκινήτου του. 

Στο σχολείο διδάσκουμε τα παιδιά μας μαθηματικά πανεπιστημιακού επιπέδου, που κανείς δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσει στη ζωή του εκτός κι αν δεν γίνει αστρονόμος. Τους πιέζουμε να μάθουν κάποιες απίστευτες ανθυπολεπτομέρειες από την ιστορία του Βυζαντίου ή την θρησκευτική αρετή των αγίων. Το μήκος των ποταμών και το ύψος των όρεων.

Αλλά αρνούμαστε να τους μαθαίνουμε τα βασικά:

Να μπορούν να γράψουν μία επιστολή, να μπορούν να μιλήσουν μπροστά σε ένα πολυμελές ακροατήριο, να μπορούν να αντεπεξέλθουν σε ατύχημα, να μάθουν να ακούν τους συνεργάτες τους και αύριο τους συντρόφους τους. 

Την ίδια στιγμή η τεχνολογία με δική μας ενθάρρυνση τα έχει καταπιεί όλα. Έτσι οι νέες γενιές- ιδιαίτερα αυτές που μεγαλώνουν στις πόλεις- μπορεί να  παίζουν στα δάχτυλα τα κινητά τηλέφωνα και τα gadget, μπορεί να σερφάρουν με χαρακτηριστική ευκολία στο ίντερνετ και να είναι πρωταθλητές στις δεξιότητες που χρειάζεται ένα ποντίκι ηλεκτρονικού υπολογιστή, αλλά πολύ συχνά έχουν πλήρη άγνοια από βασικά ζητήματα της ζωής που δεν έχουν σχέση με τις ψηφιακές οθόνες τους.

Οι περισσότεροι μαθητές γνωρίζουν π.χ. τα μοντέλα και τα τεχνικά χαρακτηριστικά των κινητών τηλεφώνων. Των αυτοκινήτων, των ακουστικών μουσικής. Ξέρουν hacks και tips. Αλλά δεν γνωρίζουν το κυκλάμινο, τον σπίνο, τον σαργό, το μουλάρι, το μελτέμι.

Ξέρουν τα πάντα γύρω από τον διαδικτυακό κόσμο, έχουν απίστευτες δεξιότητες εκεί. Αλλά δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα από τον φυσικό κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν. Δεν ξέρουν να μαζέψουν χόρτα, να γουλιάσουν ένα χταπόδι -πόσο μάλλον να το πιάσουν. Να καθαρίσουν ένα ψάρι ή να ανοίξουν έναν αχινό.

Να φυτέψουν ένα λουλούδι, να ανακουφιστούν από το τσίμπημα μιας μέδουσας, να διασχίσουν ένα ποτάμι…

Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα -σε όλες τις βαθμίδες – δίνει κάθε μέρα εξετάσεις και μένει μετεξεταστέο (παρά την προσπάθεια των περισσότερων εκπαιδευτικών – οι λόγοι είναι πιο ψηλά). Γιατί η ζωή πέρα από διαφορικές εξισώσεις και κβαντική μηχανική είναι -κυρίως – όλα τα άλλα για τα οποία αρνούμαστε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας».

Θέλω να σας πω το εξής από μέρους μου.  

Σε αυτό το κείμενο δεν απαξιώνεται η εκπαίδευση, η εξίσωση και κβαντική μηχανική. Τονίζεται όμως η σημασία του ότι έχουμε εγκαταλείψει την διδασκαλία των βασικών θεμάτων της ζωής. Που είναι εξίσου ή και πιο σημαντικά τις περισσότερες φορές.  

Σε έναν κόσμο που αναπτύσσεται ραγδαία η τεχνητή νοημοσύνη, είναι ακόμη πιο αναγκαίο να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας σε βασικές δεξιότητες της ζωής. Αν μεγαλώσουμε γενιές που θα εξαρτώνται από ένα AI για να μάθουν πώς να επιβιώσουν, τότε δε θέλουμε να μάθουμε τι θα γίνει αν κάποια μέρα ξαφνικά σταματήσει αυτό να υπάρχει. Ή αν θα μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτό που τους λέει είναι σωστό ή όχι. 

Γι’ αυτό πριν πείτε «Σιγά, μπούρδες», σκεφτείτε ότι το παράδοξο είναι ότι μάλλον μπορούμε να λύσουμε “εξισώσεις”, όμως δεν μπορούμε να δώσουμε “πρώτες βοήθειες” σε έναν άνθρωπο που πεθαίνει…

Λίζα

Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε. Κοινοποίησε αυτό το άρθρο για να το διαβάσουν και άλλοι γονείς. 

Ακολουθήστε μας αν θέλετε επίσης και στις σελίδες μας στο facebook και στο Instagram!